اگر حلقه هایتان زیاد است و یا شما وقت کمی دارید، بهترین حالت برای اینکه در مدیریت تشکیلاتی آن موفق باشید، این است که یکی متربی ها را که مورد قبول بقیه متربی ها هست، به عنوان رابط قرار بدهید، تا مجبور نباشید برای جمع کردن بچه ها در مواقع ضروری و کارهای دیگه خودتون دست به کارشید...

نکته: نباید رابطه با رابط، موجب این بشه که دیگران احساس کم توجهی داشته باشن...

بهتره از رابط در مواقع ضروری استفاده بشه، تا مشکلی پیش نیاد.

... باتشکر از آقا کمیل ...

یکی از ابزار های قوی و کاربردی که در دست مربی است، اردو هایی است که توسط مجموعه برای اعضا برگزار می شود.

اردو داری خود یکی از فنونی است که مربی باید آنها را بیاموزد و در کنار آن به کسب تجربه بپردازد؛

یعنی حضور در اردوهایی که مراکز فرهنگی بزرگتر برگزار می کنند؛ حضور در کنار مربیانی که تجربه ی بالایی در اردو داری دارند؛ گرفتن مسئولیت در اردو برای افزایش تجربه؛ حضور در اردوهای بزرگ کشوری مانند راهیان نور، فصل رویش، طرح ولایت و ...

شاید بتوان گفت اصلی ترین هنر مربی در اردو ایجاد جوی شاد و بستری برای حضور و فعالیت حداکثری همه اعضا در فعالیت های اردو مانند مسابقات و ... است.

این هدف را می توان با فراگیری برخی از مسابقات که می توان در اتوبوس یا قطار اجرا کرد و یا خواندن برخی از شعرهای اردویی پیگری کرد.

ولی مربی باید در این بین حواسش باشد که مُشتِ خود را به طور کامل برای متربی باز نکند.

یعنی باید کاری کند که اردو و مهمتر از آن،خودش همواره برای متربی جذابیت و تازگی داشته باشد.

اگر مربیِ یک اردو، تمام آنچه را که برای سرگرمی اعضا بلد است اجرا کند و تا اردوی بعدی به دنبال فراگیری مطالب تازه نباشد، پس از آنکه چند اردو برگزار شد، اعضا دیگر می توانند حدس بزنند در اردوی بعدی چه اتفاقی خواهد افتاد. همان شعر ها و مسابقات همیشگی، همان سوال ها و برنامه های تکراری و ...

باید توجه داشت که مکان اردو تنها درصدی از جذابیت اردو را شکل می دهد.

اکثر جذابیت اردو به مربی یا مسئول اردو بستگی دارد.

اگر مسئول اردو همواره برای اعضا برنامه ای تازه برای اجرا داشته باشد، می تواند حتی با جایی که برای اعضا تکراری است، یک اردوی خوب برگزار کند.

... ارسالی یکی از مخاطبین بزرگوار ...

یکی از مواردی که متاسفانه در اکثر قریب به اتفاق مجموعه های فرهنگی وجود دارد و مشکل سازی می کند، کمبود نیروی فعال است.

حالا نیرویی که کار اجرایی کند، کار تربیتی کند، کار رسانه ای کند یا ...

موضوع کمبود نیرو یک امر نسبی است.

شاید یک مجموعه فرهنگی، چند برابر مجموعه دیگری نیرو داشته باشد، ولی با توجه به اینکه پتانسیل و شرایط کار در آنجا بیشتر فراهم است، کمبود نیروی فعال مشکلات بیشتری را ایجاد کند.

با این وجود باز هم مجاهدانی پیدا می شوند که پا در این عرصه می گذارند و کار چند نفر را به دوش می کشند تا چراغ مجموعه های فرهنگی همچنان روشن بماند.

اما این موضوع در شرایطی خاص می تواند باعث دفع نیروهای جدید بشود.

گاهاً مشاهده می شود، عزیزانی که مسئولیتی به عهده دارند، چون فشار زیادی روی دوششان است، وقتی یکی از اعضا را می بینند که تا حدی همفکر آنها است، سریعا مسئولیتی به آنها واگذار می کنند. شخص که با فضای سنگین کار فرهنگی آشنا نیست، پس از مدتی از زیر بار مسئولیت شانه خالی می کند. (در سنین کمتر از 18 سال، معمولا چون شخص احساس شرمندگی می کند، از مجموعه جدا می شود. هر چه سن او کمتر باشد احتمال جدایی شخص از مجموعه بیشتر است.)

در دادن مسئولیت نباید تنها به شایستگی های فرد نگاه کرد، بلکه باید به به فضای روانی شخص نیز توجه داشت که آیا از عهده ی فشار های کار بر می آید یا خیر؟بعلاوه باید ضرورت اجرای کار نیز برای او موضوعی حل شده باشد. بسیاری تنها به نیت استفاده از مطالب و محیط، رفاقت با اعضای مجموعه، استفاده از اردو هایی که برگزار می شود یا ... جذب مجموعه های فرهنگی می شوند ولی برای مسئولیت گرفتن و ایفای نقش در این عرصه برنامه ای ندارند. پس ابتدا باید ضرورت کار فرهنگی را برای او روشن ساخت.

(ارسالی یکی از مخاطبین بزرگوار)

در یکی از جلسات آموزشی بودیم.

یک روحانی از اهواز با 27 سال سابقه کار و فعالیت فرهنگی با یک کارنامه درخشان در آن جلسه صحبت می کرد و تجربیات خود را -که واقعا ارزشمند بود- بیان می نمود.

یکی از دوستان که آشنایی مختصری با ایشان داشت پرسید: عصاره ی 27 سال کار فرهنگی و تربیتی چیست؟

او گفت: شما که 7 سال است کار می کنید چه نظری دارید؟

پاسخ داد: صبر!!! خدا اصلاً عجله ندارد.

و ایشان پاسخ داد: دقیقاً همین طور است.

(ارسالی مخاطبین)

سلام

یه تجربه حقیر اینه که وقتی میخوایم به بچه ها انتقاد کنیم، مستقیم بهشون نگیم اشکال رو.

انتقاد رو با تعریف کردن از کار های خوبشون و تشویق به ادامه کارا وسطای تعریف کردن به عنوان پیشنهاد مطرح کنیم.

تا انتقاد به عنوان یک پیشنهاد خوب برای پیشرفت تلقی بشه و محرک ادامه راه بشه.

... باتشکر از آقای کمیل علی پور ...

سلام علیکم

بچه ها به بازی و بویژه به فوتبال خیلی علاقه دارن...

و این فرصت خوبیه برای مربیان پرورشی.

اما سهم مربی پرورشی تو این قضیه چیه؟! :

مربی میگه: فقط کسانی می تونن تو مسابقات شرکت کنن که مثلا آیت الکرسی رو حفظ بشن.

در این صورت دانش آموزان به شوق بازی، بسیار زیبا و دقیق موضوع مورد نظر رو فرا می گیرن...

تا کنون دانش آموزان بسیار گل من، از پایه آمادگی تا ششم توانستند با این شیوه؛ آیت الکرسی، دعای سلامتی مولا، دعای فرج، سلام زیارت عاشورا، دعای سفره، دعای مطالعه و و ...  را یاد بگیرین...

... باتشکر از آقای سجاد مهدی پور؛ معاون پرورشی دبستان بقیه الله بابل ...

خانم معلم چِن (Chen) در دفتر تنها بود که پسر کوچکی آرام درِ دفتر را باز کرد و با لحن پر احتیاطی او را صدا کرد. خانم چن او را شناخت، اما بدون آن که بخواهد نارضایتی خودش را به رویش بیاورد، گفت: تو در امتحان از 100 نمره 59 گرفتی. تو تنها کسی هستی که نمره قبولی یعنی 60 نگرفته است. پسرک با خجالت و در حالی که صورتش سرخ شده بود، سرش را بلند کرد و گفت: خانم معلم، می شود... می شود یک نمره به من ارفاق کنید؟ خانم معلم با عتاب مادرانه ای سرش را تکان داد و گفت: یک نمره ارفاق کنم؟ این ممکن نیست. من طبق جواب هایی که در برگه امتحانت نوشته ای به تو نمره داده ام. او اضافه کرد: نگران نباش. من که نمی خواهم به خاطر ضعفت در امتحان، تو را تنبیه کنم. تو باید در امتحان بعد تلاش بیشتری بکنی و نمره بهتری بگیری. پسر با صدایی که نشان می داد خیلی ترسیده است، گفت: اما مادرم کتکم می زند. خانم معلم ساکت شد. او آرزوی والدین را درک می کرد که می خواهند بچه هایشان بهترین نمره ها را کسب کنند و موفق باشند؛ از طرفی نمی توانست در برابر بچه های بازیگوشی که در امتحاناتشان ضعیف هستند، نرمش نشان دهد. اما یک موضوع دیگر هم بود. او می دانست که کتک خوردن بچه ها هم هیچ کمکی به تحصیلشان نمی کند و حتی تأثیر منفی آن ممکن است آنها را از تحصیل بازدارد. نمی دانست چه تصمیمی بگیرد. یک نمره ارفاق بکند یا نه. او در کار خود جداً اصول را رعایت می کند. اما به هر حال قلب رئوف مادرانه هم داشت. نگاهی به پسرک کرد. هنوز تمام تن پسرک از ترس می لرزید و به گریه هم افتاده بود. عاقبت رو به پسرک کرد و با صدای ملایمی گفت: ببین، این پیشنهادم را قبول می کنی یا نه؟ من به ورقه ات یک نمره «ارفاق» نمی کنم. فقط می توانم یک نمره به تو «قرض» بدهم. تو هم باید در امتحان بعدی 10 برابر آن را، یعنی 10 نمره، به من پس بدهی. خوب است؟ پسرک با شادی غیر قابل وصفی گفت: چشم! من حتماً در امتحان بعدی 10 نمره به شما پس می دهم. او با خوشحالی از خانم معلم چِن تشکر کرد و رفت. از آن پس برای این که بتواند در امتحان بعدی قرضش را به خانم چن پس بدهد، با دقت زیاد درس می خواند. تا این که در امتحان بعد نمره بسیار خوبی کسب کرد. از طرف مدرسه به او جایزه ای داده شد. وقتی در مراسم اعطای جایزه نگاهش به خانم چن افتاد، از دیدن لبخندی که معلمش به او می زد، احساساتی شد و گریه کرد. از پسِ آن «درس» که خانم چن به او داده بود، مقطع دبیرستان را با نمرات عالی پشت سر گذاشت و وارد دانشگاه شد. او اولین دانشجو از روستایشان بود. او پس از مشغول شدن به کار و به دست آوردن موفقیت های شغلی و مالی پیاپی، بارها و به بهانه های گوناگون به سازندگی روستایشان کمک کرده و هر سال به دیدن معلمش خانم چن به آنجا می رود. او همیشه ماجرای قرض نمره را به دوستانش تعریف می کند و از بازگویی آن همیشه هیجان زده می شود. زیرا می داند که نمره ای که خانم چن به او قرض داد، سرنوشتش را تغییر داد.

- مردم شانس دارند به خدا... هیچی ندارن ولی خدا یه بچه بهشون داده حرف از دهنشون در نیومده از جا میپرند اون موقع ما هر چی به این (!) حرف می زنیم انگار نه انگار...

- صد بار گفتم آقا جون من از تو هیچی نمیخوام ؛ آب با من، نون با من، تو فقط درس بخون! بازم انگار نه انگار ...

- اصلاً این بچه ما اخلاقش عوض شده، شاید باورتون نشه ولی حتی حاضرنیست با ما مهمونی بیاد؛ جدیداً اینطوری شده. مهمونی که جای خود، پارک و شهر بازی هم به زور میاد...

شما هم تا حالا از این صحبتا زیاد شنیدید، مگه نه؟! میخوام در مورد یه اتفاق جالب براتون صحبت کنم، اتفاقی که خیلی اوقات باعث شده فاصله شما با متربی یا فرزندتان روز به روز زیاد و زیادتر شود، بدون آنکه متوجه موضوع باشید...

دوران نوجوانی (که نه دقیق اما به طور تقریبی دوره متوسطه اول و دوم) را در برمی گیرد دوره ناشنوایی است...

نه اشتباهی رخ نداده است؛ درست خواندید: ناشنوایی!