در یکی از روزهای مدرسه، در زنگ تفریح، آماده رفتن به مسابقات منطقه شدیم. مسابقاتی که برای دانش آموزان هنرمند یرگزار شده بود. در حال مسابقه بودیم... وقت تمام شد... دو ماه صبر کردیم... بعد از دو ماه، یکی از بزرگترین اتفاقات زندگی و بهترین اتفاق تاریخ برایم افتاد. من در مسابقات منطقه سوم شدم. بهترین مقام 1393 در رشته هنر در منطقه برای خودم و تنها مقام هنر در مدرسه.

... آقا امیرمحمد از تهران ...

عزیزان من؛ معلّمان و معلّمات عزیز!

در سر کلاس، نه فقط درسی که شما میدهید، بلکه نگاهی که میافکنید، اشاره‌ای که میکنید، لبخندی که میزنید، اخمی که به‌رو میآورید، حرکتی که انجام میدهید و لباسی که میپوشید، بر روی دانش‌ آموز اثر میگذارد...

ما در مراجعه به خود اگر، عمیقترین احساسات و عواطف و حالاتمان را ریشه‌یابی کنیم، در انتهای خط، یک معلّم را مشاهده میکنیم. معلّم است که ما را میتواند شجاع یا جبان، بخشنده یا بخیل، فداکار یا خودپرست، اهل علم و طالب علم و فهم و فرهنگ، یا منجمد و بسته و پایبند به تفکّرات جامد بار بیاورد. معلّم است که میتواند ما را متدیّن، با تقوا، پاکدامن، یا خدای ناکرده بیبندوبار بار بیاورد. معلم چنین نقشی دارد. این ارزش معلّم است؛ این تأثیر معلّم است؛ این گره‌گشایی معلّم در مسائل عمده زندگی ما و نسل آینده ما و جامعه ما و کودکان ما و تاریخ آینده ماست. حال با این نقشی که معلّم دارد، جامعه، کشور، مردم، دولت و نظام باید درباره مسأله معلّم چگونه فکر کنند؟ ما نمیخواهیم در این صحبتهایی که راجع به کارگران و معلّمان میکنیم – تکلیف را بار بردوش این دو قشر کنیم؛ نه، همه‌مان تکلیف داریم. مردم عادّی هم که خارج از این دو قشرند، نسبت به اینها تکلیف دارند؛ دولت هم تکلیف دارد؛ کلّ نظام تکلیف دارد؛ مجلس تکلیف دارد؛ همه در قبال این دو قشر تکلیف دارند.

بیانات مقام معظم رهبری در دیدار جمعی از کارگران و معلمان ۱۳۷۸/۰۲/۱۵

اگر بچه‌ای تکلیف نمی‌نویسد، گیر ندهید، خودش می‌داند و معلمش.

اگر بچه‌ای از خوابِ نازِ صبح بیدار نمی‌شود، خودش می‌داند و ناظمش.

اگر درس نخواند، خودش می‌داند و کارنامه‌اش.

به پدر و مادرش مربوط نیست. به پدر و مادرش این مربوط است که

با هم در خانه دعوا نکنند، تفریحات خارج از سن و سال بچه ایجاد نکنند!

وسط هفته تا دیروقت مهمانی نباشند! بچه‌شان را کتابفروشی و موزه و پارک ببرند!

در خانه میوه داشته باشند! با بچه‌شان بازی کنند!

شب‌ها موقع شام همه دور سفره‌ی غذا گفتگو کنند!

با پوست میوه شکل‌های عجیب و غریب درست کنند!

هر از گاهی با معلم‌ِ بچه دیدار کنند! به بچه یاد دهند

توی اتاقش گلدان داشته باشد و هر روز از آن مراقبت کند!

برایش اسباب‌بازی‌هایی بخرند که دستِ بچه ورزیده شود!

خودشان هم – بلا نسبت! – یک وقت‌هایی کتاب بخوانند!

با بچه شوخی کنند. هی نگویند: «پول نداریم.»

سر بچه منت نگذارند که برایت فلان و بهمان کرده‌ایم،

حواسشان باشد دوست‌های خوب دور و بر بچه باشد... همین!

مریم جنتی - روانشناس