🔸در ارتباط برقرار کردن با نوجوان باید به این نکته توجه کرد که نباید این ارتباط به شکلی باشد که نوجوان تصور کند شما بهش نیاز دارید. (که اگر اینطور شد، باعث دفع آن شخص میشود)

مثلا این عوامل سبب میشه که برخی از نوجوانها فکر کنند که شما به آنها نیاز دارید：

۱؛ زیاد زنگ زدن

۲؛ زیاد توجه کردن تو جمع به یک نفر (مثلا تو هر جایی, اعم از هیأت و اردو و جاهای دیگر؛ آن فرد را مسؤول قرار بدهید)

۳؛ .....

البته باید توجه داشت که این مواردی که گفته شده ؛ زیاد نباید باشد ولی حتما باید مقدار لازمش ، باشد.

و نکته دیگر اینکه برخی بچه‌ها به خاطر شرایط خاص یا داشتن ظرفیت بیشتر ، مجالِ توجهِ بیشتر از معمول را دارند و این اشکالی ندارد. ولی اولاً این افراد کمند و ثانیاً نباید توجهِ زیاد ، جلوی چشمِ بچه‌های دیگه باشه که موجب حسادت نشود.🔸

(ارسالی مخاطبین)

تجربه اول تنبیه می کند و بعد درس می دهد!

بهتر است آن چه را دیگران تجربه کرده اند را دوباره آزمایش نکنیم؛ که آزموده را آزمودن خطاست.

یکی ازبهترین راه‌های غنی سازی آموزش این است که

مربیان و فعالان فرهنگی روش هایی ابتکاری یا پیشنهادی خود را به یکدیگر معرفی کنند

و از این راه بر توانایی تربیتی خود و دیگران بیفزایند.

سلام

فرزند شما چند سالشه؟ 2 یا 5 یا 10؟ قطعا فرزند یا متربی شما که در سن 15 سالگی است با متربی ای که در سن 17 سالگی است باهم تفاوت هایی دارند؛ موضوع بحث ما نیازهای هر فرد است...

بله " نیاز  ".

 البته تمام افرادی که به کار تربیتی مشغولند بر این امر واقفند که  " یکی " از معیارهای تعیین نیاز هر شخص " سن " اوست.

عوامل دیگری همچون خانواده ، محیط زندگی ، سبک ارتباطی او با محیط اطراف ، فاصله او با سن بلوغ و حتی تک فرزند بودن یا نبودن نیز در این مورد مهم است. اما بحث امروز ما " سن " است که شاید بتوان گفت یکی از مهمترین و دم دست ترین شاخص ها برای تعیین نیاز افراد است...

خب ؛ بریم سر اصل ماجرا ...

🔺 از استادم (رضوان‎الله‎تعالی‎علیه) جملاتی را برایتان نقل می‎کنم. ایشان در رابطه با تأدیب نفس، در باب نفوس می‎فرماید: «آنچه که سرلوحه دعوت انبیای عظام است، تأدیب نفوس و تحدید هواهای نفسانیه و روش رفتاری دادن به شهوت، غضب و وهم انسان‎ها است». یعنی انبیاء مرزبندی‎های الهیه را برای إعمال غضب و شهوت، بیان می‎کنند و می‎گویند: «انسان‎ها باید بر طبق آن مرزبندی‎ها تربیت شوند».

🔺 بعد ایشان می‎فرماید که بعضی‎ها گمان کردند که دعوت نبی اکرم (صلّی‎الله‎علیه‎وآله‎وسلم) دو جنبه دارد؛ دعوت به دنیا و دعوت به آخرت؛ دنیایی و اخروی به طور مطلق. به تعبیر ایشان چه بسا بعضی هم این را کمال نبوّت فرض کردند. می‎فرماید: «اینها اصلاً از دیانت بی‏ خبر هستند، نمی‎فهمند دین یعنی چه»!

🔺 ببینید ایشان چه‎قدر محکم می‎فرماید! بعد از این می‎فرماید: «دعوت به دنیا، از مقصد انبیا به کلی خارج است». جهت هم این است که حسّ شهوت و غضب و به تعبیر ایشان شیطان باطنی و ظاهری برای دعوت به دنیا کفایت می‎کند. آن کسی که دارد می‎رود، دیگر «هول دادن» ندارد. دعوت به دنیا، احتیاجی به قرآن و نبی ندارد؛ همان شهوت و غضب کافی است. پس انبیا برای چه آمدند؟ ایشان آمدند که مخلوقات را تربیت کنند.

حاج آقا مجتبی تهرانی، تربیت مربی، تاریخ سخنرانی اسفند ۱۳۸۸

🔺 بحث من فقط متمرکز به یک گروه است و آنها کسانی هستند که قصد می‎کنند به دیگران روش بدهند. من می‎خواهم افرادی را مطرح کنم که از آنها به مربّیان تعبیر می‎کنند. مربّیان یعنی روش دهندگان و تربیت کنندگانی که می‎خواهند با قصد به دیگری روش دهند. در این رابطه مطالبی را در گذشته عرض کردم، ولی الآن می‎خواهم مستقلاً بحث کنم.

🔺 کسانی که می‎خواهند در جامعه و در هر محیطی به عنوان مربّی، آموزش دهنده و تربیت کننده باشند و می‎خواهند غیر را تربیت کنند، باید دارای شرایطی باشند. اوّلین شرط و اساسی‎ترین شرط نسبت به آنها این است که آن‌ها باید خود ساخته باشند تا بتوانند دیگران را بسازند. ما در روایاتمان تحت عناوین مختلفی این معنا را داریم که انسان ابتدا باید خودش و بعد دیگران را تربیت کند، ان‎شاءالله روابطش را بعداً می‎گویم. کسی که خودش را نساخته و تربیت نکرده است، اگر بخواهد دیگری را تربیت کند، نه تنها فایده ندارد، بلکه گاهی اثر عکس هم دارد. من قبلاً به اینها اشاره کرده‎ام. کسی که خودش مؤدّب به آداب شرع و عقل نیست، نمی‎تواند دیگری را مؤدّب به آداب شرع و عقل کند.

حاج آقا مجتبی تهرانی، تربیت مربی، تاریخ سخنرانی اسفند ۱۳۸۸

در روان‌شناسی آموزشی، نکته‌ای را پیامبر اکرم (ص) بیان می‌کند که بسیار مهم و شگفت‌انگیز است.

آن حضرت(ص) می‌فرماید:

أَزْهَدُ النَّاسِ فی الْعَالِمِ أَهْلُهُ وَجِیْرَانُهُ؛

خانواده و همسایگان شخص عالم، از همه مردم نسبت به او بی‌رغبت‌ترند.

(نهج‌الفصاحه، ص359)

این بدان معناست که همسر و فرزندان و خویشان و همسایگان یک دانشمند و عالم، کمتر به او مراجعه می‌کنند و از او یاد می‌گیرند و کمتر از تجربه و علم و وجودش بهره می‌گیرند، در حالی که دیگران قدر او را بهتر می‌دانند و سعی در استفاده حداکثری از او دارند.

این مسئله روان‌شناسی به ما کمک می‌کند تا برای آموزش فرزندان خود افرادی را انتخاب کنیم که به نظر ما می‌توانند همان آموزش‌هایی را که خودمان می‌خواهیم یاد دهیم، به آنها یاد دهند.

فرزند از دیگری همان مطلبی که شما دوست دارید بیاموزد، می‌آموزد و هدف شما برآورده می‌شود.

پس به جای آنکه خودتان دست به کار شوید و بخواهید فرزندان خودتان را به اموری گرایش دهید و یا از چیزی دور سازید، از دیگران برای این کار کمک بگیرید و خودتان مستقیم وارد نشوید. بگذارید دیگری به کودک شما نماز و قرآن بیاموزد و خودتان را کنار بکشید. اگر عالم دهر هم باشید، فرزند و خویشان و همسایگان به شما توجه نخواهند کرد و از شما یاد نمی‌گیرند. پس بهتر است که دیگری در کار وارد شود و اهداف شما را برآورده سازد.

 امامان معصوم(ع) نیز با چنین مشکلی مواجه بودند. مردم شهر مدینه برای آموزش دین به نزد آنان نمی‌آمدند. امام صادق(ع) ضمن گلایه از وضعیت مدینه درزمان خویش می‌فرماید:

اَشکُوا إلَی الله وَحدَتِی وَ تَقَلقُلِی مِن أهل المدینه؛

من از تنهائی خودم به خدا شکوه می‌کنم، از نگرانی فکری خودم درباره حمایت دین به خدا شکایت دارم.

(سفینه‌البحار، شیخ عباس قمی، ج 5، ص 73؛ و نیز کافی، ج 8، ص 215).

علت این گلایه آن حضرت(ع) این بود که مردم مدینه از علوم ایشان بهره نمی‌بردند و کسانی که شاگردان ایشان بودند همه از شهرهای دیگر بودند.

آن حضرت(ع) سپس در تبیین علت و چرایی این رفتار اهل مدینه در جایی دیگر به یک نکته روان شناسی آموزشی اشاره می‌کند و می‌فرماید دوست داشتم از این شهر مهاجرت می‌کردم و در جایی دیگر مردم را راهنمایی می‌کردم.

زیرا دیگران به سراغ عالم می‌آیند ولی همشهریان این گونه نیستند: من از اینکه دانشگاه الهی ام بسته است، شکایت به خدا می‌برم!‌ ای کاش این طاغوت به من اجازه می‌داد، من در طائف که از آب و هوای خوبی برخوردار است حوزه علمیّه می‌ساختم (کافی ج8، ص215).

در این مطلب به یک نکته دیگر در روان‌شناسی آموزشی نیز توجه داده شده و آن هم مسئله آب و هوا و آرامش و آسایشی است که باید استاد و شاگردان داشته باشند.

 حضرت علامه طباطبایی درباره شرط یک تربیت خوب فرمودند:

 «تربیتی دارای اثر صالح است که مربّیِ آن، دارای ایمان به آن چه که به متعلّم می آموزد باشد.

علاوه بر این، عملش با علمش مطابقت کند و اما کسی که اصلاً به گفته های خود ایمان ندارد

و یا بر طبق آن عمل نمی کند، امید خیری از تربیتش [نسبت به دیگران] نباید داشت.»

 «حکمت زلال»- ص ۱۷۷

شاید برای یه سری مربیا، شیطون دامِش رو پهن کنه و بگه:

بابا پیامبر هم نتونست یه سری رو آدم کنه، بی خیال شوووو، آدم بشو نیستن!!!

کارایِ تو هم بی فایده ست. یعنی تو از پیامبر بالاتری!!!

جوابش این دوتا نکته ست:

یکی اینکه پیامبر برای همه هدایت رو میخواست نه فقط برای یه عدّه،

اونایی که نخواستن، خودشون مقصّر بودن، و الّا پیغمبر برای همه وقت میذاشت.

و نکته دیگه این آیه ست (مخصوصا قسمت اول آیه)؛ یعنی ما فقط باید تا جایی که میتونیم

خودمون و دیگران رو از این گنداب فسادی که دنیارو فراگرفته دور کنیم و نجات بدیم.

" یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا قُوا أَنفُسَکُمْ وَأَهْلِیکُمْ نَارًا

وَقُودُهَا النَّاسُ وَالْحِجَارَةُ عَلَیْهَا مَلَائِکَةٌ غِلَاظٌ شِدَادٌ لَّا یَعْصُونَ اللَّهَ مَا أَمَرَهُمْ وَیَفْعَلُونَ مَا یُؤْمَرُونَ "

سوره تحریم آیه ۶

 ﺍﻯ ﻣﻮﻣﻨﺎﻥ ! ﺧﻮﺩ ﻭ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﺗﺸﻰ ﻛﻪ ﻫﻴﺰم ﺁﻥ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻫﺎ ﻭ ﺳﻨﮓ ﻫﺎ ﺍﺳﺖ، ﺣﻔﻆ ﻛﻨﻴﺪ.

ﺑﺮ ﺁﻥ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻧﻰ ﺧﺸﻦ ﻭ ﺳﺨﺖ ﮔﻴﺮ ﮔﻤﺎﺭﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﺁﻧﺎﻥ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺩﺍﺩﻩ، ﺳﺮﭘﻴﭽﻰ ﻧﻤﻰ  ﻛﻨﻨﺪ،

ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻣأﻣﻮﺭﻧﺪ، ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﺍﻧﺠﺎم ﻣﻰ ﺩﻫﻨﺪ.