تو ماشینِ راه بودم. داشتم خیابونارو نگاه میکردم. یه وقت یه صدای ترمز توجهم رو جلب کرد. کمی اون طرف تر.

بقیه ماشینا هم پشت سرش همینطور زدن رو ترمز و نزدیک بود تصادفای زنجیره ای اتفاق بیفته...

به ذهنم زد شاید این چیزی که دیدم نکته ای رو میخواد به من بگه. بله نکته ای رو خدا به ما یاد داد. و اون اینه که:

کارِ تربیتی هم مثل همین صحنه هستش؛

مربی مثال اون ماشین اولیه ست که اگه اشتباه کنه خیلیارو واژگون و منحرف میکنه...

" طیّ این مرحله بی همرهی خضر مکن

ظلمات است بترس از خطر گمراهی... "

- کسانى می‏توانند مربى انسان‏ها باشند که به دردها و درمان‏ها و به وضع روحیه ‏ها آگاهى داشته باشند.

-- آگاهى از دردها و درمان‏ها را باید از وحى- از کتاب و سنت- بدست آورد؛ چون اوست که از استعدادهاى انسان و قلمرو استعدادهاى او و از قانون‏هاى حاکم بر این دو آگاه است و درگیریها و دردها و درمان‏ها و راه حل‏ها را میشناسد.

--- براى شناخت روحیه‏ ها میتوان از تجربه و برخورد، از آموزش و تعلم‏ و از لطافت روحى و فرقان استفاده کرد.

---- این فرقان، روحیه‏ ها را از یکدیگر جدا میکند و وضع و زمینه و طرز برخورد را مشخص مینماید؛ چون همه را نمیتوان با یک چوب پیش برد و با یک روش تربیت کرد.

مربى به وحى و فرقان نیازمند است.

----- براى رسیدن به وحى و استفاده کردن از آن به اصول و کلیدهایى نیازمندیم که در کتاب «روش برداشت از قرآن‏» از آن سخن رفته است.

------ اما فرقان نیرویى است که در مرحله‏ ى اطاعت و تقوا به انسان ارزانى می‏شود؛ «انْ تَتَّقُوا اللَّهَ یَجْعَلْ لَکُمْ فُرْقاناً».

منبع : مسئولیت و سازندگى، ص54.

بحث ما راجع به کسانی بود که می‎خواهند روش رفتاری به دیگران بدهند و قصدشان تربیت کردن دیگران است، به تعبیر دیگر مربیان جامعه هستند. 

🔺جلسه گذشته عرض کردم مربی باید دارای شرایطی باشد که اوّلین آنها که اهم شرایط هم هست این است که مربّی باید ابتدا خود را ساخته و تربیت و اصلاح کرده باشد، تا بتواند دیگران را اصلاح کند. اگر مربّی خود را نساخته باشد، تربیت او یا بی‎فایده است و یا مضر است. 🔺دومین شرط کار تربیتی این است که مربّی خودش را در جمیع ابعاد وجودی، چه از نظر عقل و چه از نظر قلب و چه از نظر نفسانی در سه بُعد شهوت و غضب و وهم کنترل کرده باشد.

🔺آنچه را که من در این بحث، مقدّم می‎دارم «بُعد نفسانی» است؛ یعنی مربّی باید شهوت و غضب و وهم خود را کنترل نماید. اصلاً انبیای عظام که مبعوث شدند، برای این نیامدند که انسان‎ها را به دنیا و مادّیت دعوت کنند، بلکه آنها آمدند تا جلوی این سه قوه را که در هر انسانی وجود دارد، بگیرند؛ یعنی می‌خواهند جلوی شهوت و غضب و وهم را بگیرند و آنها را مهار کنند؛ و الّا دعوت به دنیا و مادیت در نهاد هر انسانی هست و همه از درون خود، کششی به سوی دنیا دارند. این قوا به طور افسار گسیخته انسان را به سوی دنیا و مادّیت می‌کشاند و انبیا هم آمده‌اند تا جلوی این افسار گسیختگی را بگیرند.