سلام و درود بر شما خوبان

در سایت خوبتون دیدم که تجربیات مربیان نوشته شده،

گفتم تجربه ای به تجارب سایت اضافه کنم...

فکر کنم براتون جالب باشه و شاید مفید:

در کانونی که ما فعالیت داریم، محوریت اصلی، خانواده های بچه ها هستند چون از تذکر اساتیدِ اهلِ فن و تجربه، متوجه شدیم اگر پدر و مادر رعایت های لازم رو داشته باشند، بچه امکان انحرافش به حداقل میرسه؛ به همین دلیل اون بچه هایی رو ثبت نام میکنیم که خانوادشون پایِ کار و حرف گوش کن باشند و خیلی به روحیات و رفتار ظاهری بچه ها کلید نمیکنیم، چون میدونیم نوجوون هر چی که باشه، قابل اصلاح هست و این موضوع رو به عینه مشاهده کردیم و شاکر هستیم.

و همینطور جلسات دائم خصوصی و عمومی با پدر و مادر بچه ها داریم و موفقیت دیگه که جای شکر داره: ولایت پذیری و رفاقت مربیان با هم هست، حتی اگر در موضوعی اختلاف نگرش وجود داشته باشه که امر طبیعی هست کانون یک مسئول کل داره که خودشون اهل فن هستند و چندین مربی و مسئول و همه ی مربیان و مسئولین در هر بخشی که فرد دیگری ولایت داشته باشه در کنار بیان نظرات خودشون در آخر تبعیت میکنند از ولی بخش مورد نظر (مسئول اون بخش) و نکته خیلی جالب بعد اینه که درسته هر گروه مربی مریوط خودشو داره و بچه ها به مربی گروه خودشون محبت میکنند اما بچه ها آزادانه میتوانند با هر مربی که دوست داشته باشند ارتباط بگیرند و مسائل خودشون رو مطرح کنند با در نظر گرفتن این نکته که همیشه مربیان غیر، طرف رو ارجاع میدن به مربی گروه خودش و جایگاه مربی گروهش رو بالا می برند و الحمدلله هیچ کدوم از مربی ها فرعونیت ندارند که بچه گروه من فقط باید با من ارتباط داشته باشه و این مسأله موجب پویایی و سرعت تربیت میشه. بنظرم جاهایی که بچه ها رو محصور میکنند به یک مربی خاص بخاطر دور بودن از عمق مسائل تربیتی هست چون مربی ممتاز و نمونه براش فرقی نداره که بچه، پیشِ چه مربی ای بره؛ مهم اینه که درست تربیت بشه و چه بسا در کنار دیگری این مهم اتفاق بیفته؛ البته تکرار این موضوع لازمه که همه مربیا به فضل خدا با هم بسیار رفیق و متحد هستند و مسائل بچه ها رو به هم میگن و بسیار هم افزایی فکری و علمی دارن.

(ممنون از جناب نجم الدین به خاطر ارسال این مطلب)

در روان‌شناسی آموزشی، نکته‌ای را پیامبر اکرم (ص) بیان می‌کند که بسیار مهم و شگفت‌انگیز است.

آن حضرت(ص) می‌فرماید:

أَزْهَدُ النَّاسِ فی الْعَالِمِ أَهْلُهُ وَجِیْرَانُهُ؛

خانواده و همسایگان شخص عالم، از همه مردم نسبت به او بی‌رغبت‌ترند.

(نهج‌الفصاحه، ص359)

این بدان معناست که همسر و فرزندان و خویشان و همسایگان یک دانشمند و عالم، کمتر به او مراجعه می‌کنند و از او یاد می‌گیرند و کمتر از تجربه و علم و وجودش بهره می‌گیرند، در حالی که دیگران قدر او را بهتر می‌دانند و سعی در استفاده حداکثری از او دارند.

این مسئله روان‌شناسی به ما کمک می‌کند تا برای آموزش فرزندان خود افرادی را انتخاب کنیم که به نظر ما می‌توانند همان آموزش‌هایی را که خودمان می‌خواهیم یاد دهیم، به آنها یاد دهند.

فرزند از دیگری همان مطلبی که شما دوست دارید بیاموزد، می‌آموزد و هدف شما برآورده می‌شود.

پس به جای آنکه خودتان دست به کار شوید و بخواهید فرزندان خودتان را به اموری گرایش دهید و یا از چیزی دور سازید، از دیگران برای این کار کمک بگیرید و خودتان مستقیم وارد نشوید. بگذارید دیگری به کودک شما نماز و قرآن بیاموزد و خودتان را کنار بکشید. اگر عالم دهر هم باشید، فرزند و خویشان و همسایگان به شما توجه نخواهند کرد و از شما یاد نمی‌گیرند. پس بهتر است که دیگری در کار وارد شود و اهداف شما را برآورده سازد.

 امامان معصوم(ع) نیز با چنین مشکلی مواجه بودند. مردم شهر مدینه برای آموزش دین به نزد آنان نمی‌آمدند. امام صادق(ع) ضمن گلایه از وضعیت مدینه درزمان خویش می‌فرماید:

اَشکُوا إلَی الله وَحدَتِی وَ تَقَلقُلِی مِن أهل المدینه؛

من از تنهائی خودم به خدا شکوه می‌کنم، از نگرانی فکری خودم درباره حمایت دین به خدا شکایت دارم.

(سفینه‌البحار، شیخ عباس قمی، ج 5، ص 73؛ و نیز کافی، ج 8، ص 215).

علت این گلایه آن حضرت(ع) این بود که مردم مدینه از علوم ایشان بهره نمی‌بردند و کسانی که شاگردان ایشان بودند همه از شهرهای دیگر بودند.

آن حضرت(ع) سپس در تبیین علت و چرایی این رفتار اهل مدینه در جایی دیگر به یک نکته روان شناسی آموزشی اشاره می‌کند و می‌فرماید دوست داشتم از این شهر مهاجرت می‌کردم و در جایی دیگر مردم را راهنمایی می‌کردم.

زیرا دیگران به سراغ عالم می‌آیند ولی همشهریان این گونه نیستند: من از اینکه دانشگاه الهی ام بسته است، شکایت به خدا می‌برم!‌ ای کاش این طاغوت به من اجازه می‌داد، من در طائف که از آب و هوای خوبی برخوردار است حوزه علمیّه می‌ساختم (کافی ج8، ص215).

در این مطلب به یک نکته دیگر در روان‌شناسی آموزشی نیز توجه داده شده و آن هم مسئله آب و هوا و آرامش و آسایشی است که باید استاد و شاگردان داشته باشند.