🔸اگر از گناه "مطهری"، "رجایی" هست که "بهشتی" شوی؛

اگر "با هنر" شهادت آشنایی، "مفتح" درهای بهشت خواهی شد؛

اگر با "همت" تقوا پیشه کنی، "صیاد" دلها می گردی!🔸

هیچ وقت یادم نمی رود، یک روز کفش‌های خودشان را که واکس می‌زدند،

کفش‌های مهدی (‌پسر ارشدمان) را هم واکس زدند. گفتم: چرا این کار را کردید؟

گفتند: من نمی‌توانم مستقیم به پسرم بگویم که این کار را انجام بده؛

چون جوان است و امکان دارد به او بربخورد. می‌خواهم کفش‌هایش را واکس بزنم و عملاً این کار را به او بیاموزم.

... راوی: همسر شهید صیاد شیرازی ...

"یک استاد داشتیم که گیرداده بود همه باید کراوات بزنند.

سرامتحان، چمران کراوات نزد، استاد دونمره ازش کم کرد. شد هجده، بالاترین نمره."

شهید دکتر مصطفی چمران

چند روز پیش بچه دار شده بود. دم سنگر که دیدمش، لبه ی پاکت نامه از جیب کنار شلوارش زده بود بیرون.

گفتم: " هان، آقا مهدی خبری رسیده؟ " چشم هایش برق زد.

گفت: " خبر که... راستش عکسش رو فرستادن ".

خیلی دوست داشتم عکس بچه اش را ببینم. با عجله گفتم: "خب بده، ببینم".

گفت: " خودم هنوز ندیدمش ". خورد توی ذوقم.

قیافه ام را که دید، گفت: " راستش می ترسم؛ می ترسم توی این بحبوحه ی عملیات،

اگه عکسش رو ببینم، محبت پدر و فرزندی کار دستم بده و حواسم بره پیشش".

نگاهش کردم. چه می توانستم بگویم؟

گفتم: " خیلی خب،پس باشه هر وقت خودت دیدی، من هم می بینم".

ــــــــــــــــــــــــ

خاطره ای از شهید مهدی زین الدین/

تو که آن بالا نشستی، ص 39-40

جعبه شیرینی رو جلوش گرفتم، یکی برداشت و گفت: می تونم یکی دیگه بردارم؟ گفتم: البته سید جون، این چه حرفیه؟ برداشت ولی هیچکدوم رو نخورد. کار همیشگیش بود، هر جا که غذای خوشمزه یا شیرینی یا شکلات تعارفش می کردند برمیداشت اما نمی خورد. می گفت: برم با خانوم و بچه ها می خورم. می گفت: شما هم این کارو انجام بدین. اینکه آدم شیرینی های زندگیشو با زن و بچه ش تقسیم کنه خیلی توی زندگی خانوادگی تاثیر میذاره.

منبع: سید مرتضی اوینی، کتاب دانشجویی، ص 21

خانم موسوی یکی از پرستاران دوران دفاع مقدس، از میان همه تصویرهای آن روزها یکی را که از همه آن ها در ذهنش پر رنگ تر است، اینچنین روایت می کند: یادم می آید یک روز که در بیمارستان بودیم، حمله شدیدی صورت گرفته بود. به طوری که از بیمارستان های صحرایی هم مجروحین زیادی را به بیمارستان ما منتقل می کردند. اوضاع مجروحین به شدت وخیم بود. در بین همه آنها، وضع یکیشان خیلی بدتر از بقیه بود. رگ هایش پاره پاره شده بود و با این که سعی کرده بودند زخم هایش را ببندند، ولی خونریزی شدیدی داشت. مجروحین را یکی یکی به اتاق عمل می بردیم و منتظر می ماندیم تا عمل تمام شود و بعدی را داخل ببریم. وقتی که دکتر اتاق عمل، این مجروح را دید، به من گفت که بیاورمش داخل اتاق عمل و برای جراحی آماده اش کنم. من آن زمان چادر به سر داشتم. دکتر اشاره کرد که چادرم را در بیاورم تا راحت تر بتوانم مجروح را جابه جا کنم. همان موقع که داشتم از کنار او رد می شدم تا بروم توی اتاق و چادرم را دربیاورم، مجروح که چند دقیقه ای بود به هوش آمده بود به سختی گوشه چادرم را گرفت و بریده بریده و سخت گفت: من دارم می روم که تو چادرت را در نیاوری. ما برای این چادر داریم می رویم... چادرم در مشتش بود که شهید شد از آن به بعد در بدترین و سخت ترین شرایط هم چادرم را کنار نگذاشتم.