در پرورش فرزندانمان ده ویروس کلامی علاقه آنان به درس را کم

و عدم تمرکز و لجبازی روانی را زیاد میکند:

۱. نصیحت تکراری ۲. تذکر مداوم ۳. سرزنش ۴. منت گذاشتن ۵. مقایسه کردن

۶. جر و بحث کردن ۷. برچسب منفی ‌زدن ۸. پیش بینی منفی (نفوس بد)

۹. گله و شکایت مداوم ۱۰. متهم کردن

این ده ویروس اگر با درس همراه شوند «چه توسط والدین و چه توسط دبیر و مشاور»

تضعیف کننده علاقه و انگیزه اند.

مریم جنتی - روانشناس

اگر بچه‌ای تکلیف نمی‌نویسد، گیر ندهید، خودش می‌داند و معلمش.

اگر بچه‌ای از خوابِ نازِ صبح بیدار نمی‌شود، خودش می‌داند و ناظمش.

اگر درس نخواند، خودش می‌داند و کارنامه‌اش.

به پدر و مادرش مربوط نیست. به پدر و مادرش این مربوط است که

با هم در خانه دعوا نکنند، تفریحات خارج از سن و سال بچه ایجاد نکنند!

وسط هفته تا دیروقت مهمانی نباشند! بچه‌شان را کتابفروشی و موزه و پارک ببرند!

در خانه میوه داشته باشند! با بچه‌شان بازی کنند!

شب‌ها موقع شام همه دور سفره‌ی غذا گفتگو کنند!

با پوست میوه شکل‌های عجیب و غریب درست کنند!

هر از گاهی با معلم‌ِ بچه دیدار کنند! به بچه یاد دهند

توی اتاقش گلدان داشته باشد و هر روز از آن مراقبت کند!

برایش اسباب‌بازی‌هایی بخرند که دستِ بچه ورزیده شود!

خودشان هم – بلا نسبت! – یک وقت‌هایی کتاب بخوانند!

با بچه شوخی کنند. هی نگویند: «پول نداریم.»

سر بچه منت نگذارند که برایت فلان و بهمان کرده‌ایم،

حواسشان باشد دوست‌های خوب دور و بر بچه باشد... همین!

مریم جنتی - روانشناس

پسر بچه ای بود که اخلاق خوبی نداشت. پدرش جعبه ای میخ به او داد و گفت: هر بار که عصبانی میشوی باید میخی به دیوار بکوبی. روز اول، پسر بچه 37 میخ به دیوار کوبید. طی چند هفته، همانطور که یاد می گرفت چگونه عصبانیتش را کنترل کند، تعداد میخهای کوبیده شده به دیوار کمتر می شد.

ما ملّتى هستیم با آرمانهاى بلند، با حرفهاى بزرگ، با قلّه‌هاى ترسیم‌شده‌اى که میخواهیم خودمان را به این قلّه‌ها برسانیم. این احتیاج دارد به انسانهاى صبور، عاقل، متدیّن، اهل ابتکار، اهل اقدام، دور از تنبلى، مهربان، عطوف، داراى حلم، داراى شجاعت، با رفتارهاى مؤدبّانه، پرهیزگار و انسانهایى که درد دیگران، درد آنها محسوب بشود.

یکی از بهترین سنتهایی که در این کشور بعد از انقلاب گذاشته شد

- مرحوم شهید باهنر که رحمت و رضوان خدا بر او باد، پایه‌گذار این کار بود -

همین معاونت پرورشی است. آمدند به بهانه‌هایی این را تعطیل کردند.

حالا نمیخواهیم سوءظن‌ گونه به این مسئله نگاه کنیم،

اما به‌هرحال کج‌ سلیقگی بود. به این عنوان که پرورش باید

به وسیله‌ معلمین متنوع در کلاسها انجام بگیرد و نباید جدا باشد،

این کانونی را که مخصوص اقدام پرورشی بود، تعطیل کردند.

تشکیل هویت نسل جدید به دست معلم است؛

یعنی حتی نقشی پررنگ‌تر از نقش خانواده و پدر و مادر.

خود شما هم فرزندان مدرسه‌ ای دارید و می‌بینید که

گاهی اوقات فرمایش آقا معلم یا خانم معلم برای بچه وحی منزل است؛

به خانه می‌آید، کاری را انجام می‌دهد یا کاری را انجام نمی‌دهد،

یا ساعتی می‌خوابد یا ساعتی ورزش می‌کند، یا کار دیگری می‌کند؛

چون اینها را معلم گفته. پدر و مادر که بارها این حرفها را می‌گویند، تاثیر ندارد؛

اما حرف معلم تاثیر دارد. در اکثر موارد حرف معلم بر حرف پدر و مادر

در ذهن کودک و نوجوان ترجیح پیدا می‌کند. این است نقش معلم.

اگر ما می‌خواهیم این هویت، خوب شکل بگیرد؛

اگر می‌خواهیم نسلی بوجود بیاید که اعتماد به‌ نفس

و انضباط اجتماعی داشته باشد؛ یک نسل مسوولیت‌پذیر و با عرضه

و با کفایت برای کارهای بزرگ، یک نسل دارای ابتکار، یک نسل مهربان

و بدون احساس انتقام‌گیری در درون خانواده‌ی بزرگ جامعه، یک نسل فداکار،

یک نسل پرکار، یک نسل کم اسراف و دور از اسراف؛

اگر می‌خواهیم فرهنگ عمومی جامعه به این سمت حرکت کند،

راه و کلیدش آموزش و پرورش است.

برای تربیت چنین نسلی، آموزش و پرورش باید مهیا و مناسب باشد.

بیانات در دیدار جمعی از معلمان استان کرمان ۱۳۸۴/۰۲/۱۲

همه تلاش شما باید این باشد که جوان مسلمان، مؤمن و بیدار تربیت کنید.

رحمت خدا بر شهید رجایی و شهید باهنر که این نهال را در زمین آموزش و پرورش نشاندند.

خوشبختانه امروز آموزش و پرورش از مدیریّت خوب و مؤمنی برخوردار است

و به این مسائل اهمیت داده میشود. البته عدّه‌ای کار شکنی میکنند؛

این را ما میبینیم و غافل نیستیم. همّت شما عزیزان امور تربیتی

در درجه اوّل این باشد که جوان را مؤمن، آگاه، روشن‌بین در مسائل دینی

و پایبند به معارف و عمل اسلامی بار بیاورید. آینده کشور این‌گونه تأمین خواهد شد.

بیانات در دیدار اعضای اتحادیه‌‌های انجمنهای اسلامی دانش آموزان‌

و مسئولان امور تربیتی سراسر کشور ۱۳۷۹/۱۲/۰۸